Namibië is een land in zuidelijk Afrika, aan de kust van de Atlantische Oceaan tussen Angola en Zuid-Afrika. Ook de Caprivistrook, een smalle strook land tussen Botswana aan de zuidkant en Angola en Zambia in het noorden behoort tot Namibië. In het noorden vormen de rivieren Kunene, Okavango en Zambezi natuurlijke grenzen met Angola en Zambia, in het zuiden is de Oranjerivier de grens met Zuid-Afrika.

In het noordoosten vormt de 21ste breedtegraad en in het zuidoosten de 20ste breedtegraad de grens met Botswana. Namibië wordt van oudsher bevolkt door San-volken. Onduidelijk is wanneer de Damara zich in het binnenland hebben gevestigd, maar waarschijnlijk is ze het eerste Bantu-volk dat zich in Namibië vestigde.

In de 16e eeuw trekken Herero en Owambo stammen vanuit het noorden het gebied binnen. In de tweede helft van de 18e eeuw vestigen Nama stammen zich in het zuiden en de Kavango in het noorden. Voor Pohamba was Sam Nujoma de president van Namibië. Zijn bewind kenmerkte zich onder andere door "Positive Action", waarbij in alle staatsgecontroleerde bedrijven en instellingen de topmanagementposities door niet-blanken werden ingenomen.

In 1793 neemt Nederlandse autoriteit in de Kaapkolonie bezit van Walvisbaai. In 1866 verklaart de Britse autoriteit in de Kaapkolonie de eilanden voor de Namibische kust tot Brits territorium. In 1878 wordt Walvisbaai geannexeerd als deel van de Britse Kaapkolonie. In 1884 verklaart Duitsland Namibië tot Duits protectoraat. In 1890 wordt Namibië een Duitse kolonie. In 1990 wordt Namibië onafhankelijk.

De natuur in Namibië is ongerept, uitgestrekt en imponerend. Plaatsen als Windhoek, Warmbad, Walvisbaai, Grootfontein en de Skeleton-kust tekenen een beeld van een land, waar de mensen nog in en met de natuur moeten leven.

De wildparken in Namibië vormen een voorbeeld voor heel Afrika. Namibië bestaat grofweg uit drie landschappen. Ten eerste de aan de kust gelegen Namib woestijn. Daarnaast in het binnenland een van noord naar zuid lopend, langgerekt plateau met pieken van boven de tweeduizend meter. En in het oosten een vanaf het plateau geleidelijk aflopend woestijngebied; een uitloper van de Kalahariwoestijn. Het grootste deel van Namibië is niet heel erg gevarieerd begroeid.

De meeste bebossing komt voor in de noordoostelijke Caprivi-strook en langs de rivieren. In de rest van Namibië is de begroeiing meer zoals op de savanne. Geelbruine tinten afgewisseld met aloë en cactussen. Doordat Namibië zo dunbevolkt is, heeft de natuur in Namibië een authentiek karakter. In de zuidelijke steppen, savannen en halfwoestijnen leven ontzettend veel dieren. Olifanten, leeuwen, zebra's en jachtluipaarden kun je hier bijvoorbeeld aantreffen.

Om dit wild beter te beschermen zijn er een aantal parken opgezet. Het grootste en het eerste is het Etosha National Park. Dit park in het noorden van het land werd al in 1907 gesticht door een Duitse gouverneur. Overigens niet voor nobele doeleinden, maar om zijn jachtterrein af te bakenen. De stroop)acht is nog steeds de voornaamste bedreiging voor de dieren. Vooral leeuwen en olifanten moeten er soms aan geloven. Behalve het 'normale' grootwild als giraffen, leeuwen, zebra's en andere exoten komt hier nog de zwarte neushoorn voor die met uitsterven wordt bedreigd.

Andere belangrijke natuurparken in Namibie zijn: The Kaudum Game Reserve, Popa Falls Rest-camp, Mahango Game Reserve, Caprivi Game Reserve en  Mamailli and Mudum National Parks. De Namibische regering wil de parken zoveel mogelijk in elkaar over laten lopen, door vergroting en wildcorridors.

Windhoek is niet een erg grote hoofdstad. De stad is gebouwd op een plek waar Duitse missionarissen een post stichtten in 1871. De naam werd later verzonnen door de Afrikaanse bevolking. Het centrum is een aparte mix van Duitse koloniale gebouwen en moderne gebouwen in frisse pasteltinten. Opvallend is de evangelisch-lutherse Christuskirche in art nouveau-stijl. Vlakbij staat het huidige parlementsgebouw, het Tintenpalast. Een museum dat de koloniale geschiedenis als thema heeft, staat hier ook niet ver vandaan. Dit is gevestigd in een oud fort dat de Duitse kolonisatoren achterlieten, de Alte Feste.

Voor Nederlanders is een bezoekje aan het station wel aardig. Dit is in opdracht van de Zuid-Afrikanen ontworpen door een Nederlandse architect. Het gebouw heeft dan ook wel iets weg van de oude NS-stations die in Nederland overal nog wel te vinden zijn. In 1837 werd het zuiden van het land getroffen door een meteorietenregen.

Ruim 21000 kilo ruimtegesteente kwam neer in de woestijn. In de Poststraat zijn 33 van deze meteorieten tentoongesteld in een winkelcentrum. Visrivier Canyon kan de vergelijking met de Grand Canyon aan. De visrivier is diep ingesneden en zorgt voor een fabelachtig landschap. De tocht begint in Hobas aan de ene kant en eindigt in Ai-Ais. Dit stadje is gebouwd rond een aantal hete bronnen. Velen komen hier in de hoop dat het water helpt tegen reumatische aandoeningen.

Veel toeristen komen naar Lüderitz voor de Duits-koloniale sfeer. Het stadje doet Beiers aan, maar ligt toch echt aan de barre kust van de Namibwoestijn. Langs deze kust komen grote groepen zeehonden en pinguïns voor. Het stadje heeft geprofiteerd van de diamantindustrie. De mooie evangelisch-lutherse Felsenkirche is hier een voorbeeld van. De gelovige gemeente heeft erg haar best gedaan om haar rijkdom te tonen aan de hand van de prachtige glas-in-lood ramen.

Het Lüderitz museum biedt inzicht in de levenswijze van de inheemse bevolking, de diamantindustrie en de natuur van het gebied. Vanuit Lüderitz kan men een georganiseerde boottocht maken langs de onherbergzame kust van Zuid-Namibië. Een andere plaats aan zee is Swakopmund. Ook dit stadje heeft een Beiers centrum. Swakopmund heeft verder brede boulevards met palmbomen en grote parken voor de bevolking.

Naar vorige pagina